Bir dediklerini iki etmem.Şu pandemi süreci ve uzaktan eğitim derken kızlarımda farklı huylar gelişti.’Pandemi sürecinde diğital ekranlardan uzak tutulmaya çalışılan 11 yaşındaki Rahime’in bilgisayarın şifresini öğrenme çabası beni güldürttü.Rahime’nin ablası Sare’ye annesinin telefonundan gizlice attığı mesaj: ’SARE KIZIM BİLGİSAYARIN ŞİFRESİ NE? AMA MESAJ AT ÇUNKÜ KONUŞACAK HALİM YOK.SEN AT BEN HEMEN ŞİFREYİ GİRDİKTEN SONRA HEMENCECİK SİLECEM’ Hem güldüm hemde alkışladım Küçük Rahime’yi. Evet çocuklarımızla arkaşça samimi olmalı onlara güvenle sığınabilecekleri bir liman olduğumuzu hissettirmeli ve öyle de davranmalıyız..Hatasıyla sevabıyla her daim çocuklarımızın yanındayız. ÇÜNKÜ ÇOCUKLARIMIZIN ANNE BABASIYIZ. Bir kale düşünelim etrafı surlarla çevrili.İşte o kalenin bir kapısı annedir diger kapısı baba. Aile adlı kalede dünyaya gözlerini açan yavrucaklar yaşama dair deneyimleyeceklerinin temelini atmaya başlıyor.Oyun çocukluğu döneminde oyun kurmayı öğrenen çocuk;Kardeşiyle oynadığı oyunlar sayesinde paylaşmayı öğrenirken,okulda arkadaşlarıyla iyi ilişkiler geliştirip ilerleyen yıllarda iş kuracağı işin temellerini oluşturuyor.Kısacası hayatta ve ayakta kalma deneyimlemesi yapıyor. Kale kapısı anne baba,biz çocuklarımızla arkadaş gibiyiz aldatmacasından ivedilikle uzaklaşmalı,çocuklarının iyiliği için yol yön gösterebilme ciddiyetine sahip olunmalıdır. Aman dikkat.Biz çocuklarımızın sadece anne babalarıyız.Onların sahibi ALLAH’tır.Sahibinden tertemiz sahifeler olarak ikram edilen yavrularımızın üzerine Kur’an’i düsturları sabırla nakşedelim.Aksi taktirde bugün boş bıraktığımız sahifeler başkaları tarafından karalanmış musvettelere dönuşebilir. Efendim,sürç i lisan ettiysek affola